Ռոբ հիշում եմ բարքեմփի փարթիից հետո հարցվրեցի ՛՛հլը կտեսնվենք?՛՛ ասեցիր ՛՛հա կտեսնվենք :)” ուզում եմ ասեմ հաճախակի օտպուսկ արի, որ շուտ շուտ իրար տենանք 😉
Գրածդ պոստն էլ շատ լավն էր, դաժե մի քիչ հուզվեցի 😀 քեզ բարի ծառայություն :))))
Էս էլ էտ պոստը http://robbie-raul.blogspot.com/2011/06/blog-post.html, անպայման կարդացեք շատ լավնա 🙂
Իմ ընկերներից շատ-շատերը հենց հիմա ծառայում են հայոց բանակում ու էս պոստը իրանց է նվիրվում: Ես միշտ հարգել եմ այն մարդկանց ովքեր դժվար դրության մեջ լինելով հանդերձ երբեք չեն բողոքել, չեն ընկճվել ու գլուխը բարձր պահած դուրս են եկել դժվար իրավիճակից 🙂 Երբ տղերքի հետ խոսում եմ հեռախոսով, ոչ մեկը չի ասում որ վատա, դժվարա, չենք կարում ծառայենք… բոլորն էլ ուրախ-ուրախ պատմում են իրանց լավ օրերից, իրենց հազվադեպ, բայց մինչև կյանքի վերջ հիշվող տոներից, նոր ընկերներից… մտածում ես որ ամեն ինչ լավ է, բանակն էլ խաղ ու պար է: Բայց հետո սկսում են պատմել թե ոնց է անցնում իրենց օրը… ու հասկանում ես որ չէ, բանակը հեշտ բան չի, ամեն մեկը չի կարա ծառայի…. ամեն մի օրը նման է նախորդին, ամեն առավոտ նույն ֆիզիկական վարժությունները, նույն տանջանքը, անհասկացող սպաները… ու վերջապես կարոտը, որ օր-օրի ավելի է տանջում 😦 Բաց այսօր էտ օրերից չի, այսօր ձեր տոնն է, այսօր ամբողջ Հայ ժողովուրդն է ձեզ շնորհավորում, ձեզ հիշում ու հպարտանում որ ձեզ պես զինվորներ ունի: Հավեսով գրկում եմ բոլորիդ ու շնորհավորում :)))
Ճաշարանում հաց ուտելուց Գրիշը յեսիմ ինչա անում, ոնցա հարմարացնում եռման չայը թափումա կողքի նստածի վրա 😀 մի երկու շաբաթ իրար հետ խոսում էին, կռիվ էին անում… ուզում էին պարզեին ովա մեղավոր:
Դավիթ Պետրոսյան- Գորիս
Գրիշ Ալեկսանյան- Սիսիան
Տիգրան Կարապետյան- Կռասնի (Սևան)
Հովո Աղաջանյան, Մհեր Չոբանյան- Ղաևաբաղ 😦
ինչպես գրել էր Դավոի քուրը “krasavec soldatik :d”
Տիգրան Կարապետյան, Գրիգոր Ալեկսանյան,Խաչատուր Համբարձումյան,Մհեր Չոբանյան, Հովո 603 — ԱՐՏԱՇԱՏ
Դավիթ Պետրոսյան, Տիգրան Բայբուրցյան, Գոքոր 603, Վարդան Խալաթյան- ԼՈւՍԱԿԵՐՏ
Արտաշ Բուդաղյան- ՇԱՆԹ
Ռուզանը պիտի գա վաենկամատ հաջող անելու… զանգումա Տիկոին, Տիկոի հեռախոսն էլ իրա մամաի մոտա լինում(ասեմ որ Տիկոն ու Ռուզը էս քանի օրը իրար “ձեռ բռնած” էին ման գալիս
) Որ մաման հեռախոսը վեկալումա, Ռուզանին թվումա Անահիտնա ու ասումա ԱՆ , հետո մաման ինչ-որ բանա ասում ու հեռախոսը անջատվումա… Տիկոի մամաին էլ թվումա, որ իրան ՄԱՄ են ասել, կանչումա Տիկոին ու ասումա, որ մի աղջիկ զանգելա ու ինձ ՄԱՄ -ա ասել
ՄԻ խոսքով սկսում են կատակները Ռուզի տնավորվելու, նշանվելու, Տիկոենց տուն գնալու մասին… մինչև Ռուզանը էկավ ու սաղ տեղը դրեց
Տիկոի պապան էլ Ռուսաստանից նոր էր եկել, զարմացած հարցնումա “կարողա մի բան կա, չեք աում…”
P.S. հետո պարզվեց, որ Տիկոի մամայի անունը իրոք Անահիտ էր
P.P.S. Ամեն ինչ իմանալուց հետո պապան ասում էր, որ Ռուզը կարա գա իրան էլ ՊԱՊԱ ասի
Եթե ՊՆ-ի մարդը չխաբի ու չքցի ես էլ արտաշատ կգնամ…
Ծառայում եմ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՍ! 